Wat na de mediastorm over schoolvoorstellingen?

Stijn Meuris stopt met schoolvoorstellingen. Aanleiding was een incident dat escaleerde nadat een middelbare scholier tijdens Meuris’ voorstelling zijn smartphone gebruikte. Zelf geloven we dat een betere omkadering de oplossing kan zijn voor desinteresse in de theaterzaal.

We willen de discussie in de media niet aanzwengelen, want ze duwt maker en publiek verder uit elkaar. Als kunsteducatieve organisatie is onze missie het omgekeerde: kunst en publiek dichter bij elkaar brengen.

We betreuren dat een kunstenaar persoonlijk wordt aangevallen. Naast die hevige aanval op de kunstenaar, worden ook jongeren in deze mediahetze eenzijdig voorgesteld. We willen het opnemen voor makers, jongeren én de connectie die tussen beiden kan ontstaan.

Elke jongere heeft recht op cultuurbeleving, zo staat ook neergeschreven in het kinderrechtenverdrag. Als culturele spelers zijn we het kinderen en jongeren verschuldigd om dat recht zo goed mogelijk te bewaken.

Het zou ontzettend jammer zijn om deze betekenisvolle dialoog tussen kinderen & jongeren en kunst op te geven omwille van enkele negatieve ervaringen.

We zien ook dat de deelname van kinderen en jongeren aan podiumkunsten daalt. Een schoolvoorstelling is vaak de enige vorm van theaterbeleving van jongeren. Kinderen en jongeren in contact brengen met theater is noodzakelijk, en schoolvoorstellingen zijn daarvoor een belangrijk middel.

Als organisatie die kinderen en jongeren goesting wil geven in kunst, staan we vaak voor (school)groepen. We zijn de eerste om toe te geven dat dit soms een uitdaging is, maar zoveel vaker loopt het goed en gaan we naar huis vol verbazing over de openheid en verwondering van het jonge publiek. Het zou ontzettend jammer zijn om deze betekenisvolle dialoog tussen kinderen & jongeren en kunst op te geven omwille van enkele negatieve ervaringen. Het is niet omdat het soms niet werkt, dat schrappen het juiste antwoord is.

We zouden ons beter afvragen waarom jongeren in de theaterzaal niet het gedrag vertonen dat er verwacht wordt.

Daarom zouden we ons beter afvragen waarom jongeren (maar steeds vaker ook volwassenen) in de theaterzaal niet het gedrag vertonen dat er verwacht wordt. Misschien is het boeiend om tijdens het maakproces in dialoog te gaan met kinderen en jongeren om rekening te houden met hoe zij kijken en wat zij willen leren.

Of kan een betere omkadering de oplossing zijn voor desinteresse in de theaterzaal? Wij geloven van wel. Leerlingen voorbereiden op het stuk en hen inleiden in de vorm en thematiek ervan is daar één deel van. Aandacht besteden aan de do’s and don’ts, noem het een gedragscode als je wil, is een ander deel.

Dat alleen is echter niet genoeg. Begeleid jongeren in het leggen van een persoonlijke connectie met het theaterstuk - of met alle kunstvormen tout court - en leer hen dat ze niet elk stuk fantastisch moeten vinden om verliefd te kunnen worden op theater. Laat hen proeven van het diverse kunstenlandschap en geef hen de mogelijkheid om hun eigen smaak te ontdekken. Om dat te bereiken moeten jongeren vaak genoeg de kans krijgen om met kunst in contact te komen.

Laat ons dus samen zo hard mogelijk blijven werken om alle jongeren zoveel mogelijk kansen te geven om met kunst en cultuur in aanraking te komen, hen te ondersteunen in hun ontwikkeling hierin, naar hen te luisteren, maar hen vooral goesting te geven in kunst!