Verdeel en heers. Over ‘Age OF PANIC’ van Kes Bakker, Timon Kouloumpis, Mona Lahousse en Jef Uyttenhove

AGE OF PANIC is een vakkundig in scène gezet drama over een vechtscheiding. Maar ondanks de politieke inhoud mist deze theaterbewerking een bredere maatschappelijke context.

Geluiden van een bonzend hart en een hijgende ademhaling. Gedrum, de gehaaste jazzvariant. AGE OF PANIC is een theaterproductie van en met Kes Bakker, Mona Lahousse, Timon Kouloumpis en Jef Uyttenhove, gebaseerd op de gelijknamige film van Justine Triet (2013). Het verhaal volgt Laetitia (Lahousse), een journaliste die verslag doet van een politieke verkiezing die het volk verdeelt, en Vincent (Kouloumpis), haar ex die wanhopig strijd levert om zijn twee dochters te mogen zien.

Op de scène brandt een zacht licht door beige doeken heen. Twee silhouetten verstrengelen zich langzaam. Hun intimiteit is beladen; even stokt de adem collectief. Het intieme moment is van korte duur, het verandert abrupt wanneer we hun gezichten te zien krijgen. Ze blijken verwikkeld in een meedogenloze strijd om de voogdij van hun kinderen.

Deze stemmingswissel is representatief voor hoe de spanning doorheen de hele voorstelling wordt opgedreven. De acteurs razen en dimmen, de muziek komt te pas en te onpas, en de scènes volgen elkaar in ijltempo op. Zelfs wanneer de lichten doven is er geen rust. De doeken dienen als projectiescherm voor beelden uit Laetitia’s reportage, waarin ze midden in een onrustige menigte staat te wachten op een verkiezingsuitslag. Maar aan die grotere context wordt weinig aandacht besteed; de panic betreft vooral de rotdag van Laetitia, iets wat voornamelijk te wijten is aan de verschillende mannen in haar leven: haar ex Vincent, diens opdringerige advocaat Arthur (Bakker), haar nieuwe vriend Virgil (Uyttenhove) en de kopschuwe babysitter Mark (nogmaals Bakker). Allemaal tonen ze goede bedoelingen, maar uiteindelijk is er vooral onwelwillendheid om haar enige hulp te bieden.

Daar lijkt het op neer te komen: twee debatten, één op micro- en één op macroniveau, over wie de beste zorg biedt aan de volgende generatie.

Met elke interactie tussen Laetitia en Vincent worden er parallellen getrokken tussen hun dynamiek en maatschappelijke polarisatie. ‘Ik ben bang om mijn kinderen bij u te laten’, geeft Laetitia toe. Daar lijkt het op neer te komen. Twee debatten, één op micro- en één op macroniveau, over wie de beste zorg biedt aan de volgende generatie. De inhoud van AGE OF PANIC is daarmee diep politiek. Maar er ontbreekt een directe verkenning van de perspectieven van de makers op de huidige maatschappelijke context. Over welke polarisatie gaat het precies? Welke twee kampen tracht men hiermee aan te spreken?

Het brengt me bij de vraag naar de relevantie van deze toneelbewerking. Waarom werd er voor dit bronnenmateriaal gekozen, en waarom nu? AGE OF PANIC heeft naast me gesproken, zoals de personages dat met elkaar deden. Wat overblijft zijn fragmenten die een vage indruk geven van een wereld waarin veel wordt geschreeuwd, maar luisteren ontbreekt.

Deze tekst werd geschreven in het kader van de Summerschool Kunstkritiek van rekto:verso en Etcetera. De andere teksten vind je hier.