Tarçın

Kunstenares Günbike Erdemir vereeuwigde de sterfelijkheid van haar hondje, Tarçın, in een sculptuur uit zoutdeeg. Hoe leeft Tarçın verder?

‘Tarçın’ (kaneel in het Turks) is een sculptuur uit zoutdeeg van de gelijknamige hond uit mijn kindertijd. Het werk werd gemaakt in 2020 als een nevenproject tijdens mijn residentie in ‘Waldeinsamkeit’, gecureerd door Koi Persyn. De sculptuur is een portret van een herinnering, een nostalgische herschepping van een dierlijke metgezel. Ik wilde iets maken dat mij zou vergezellen tijdens mijn verblijf in het kasteelpark. Het werd een levenloze hond.

Ik werk graag met zoutdeeg, omdat het reageert op omgevingsomstandigheden, en daardoor lijken sculpturen uit zoutdeeg op lichamen, zowel levende als dode. Het idee achter het project was dat, nadat zij mij daar zou vergezellen en de residentie zou eindigen, ook het leven van de sculptuur zou eindigen. Ik zou haar achterlaten, ergens verborgen in de tuin, zodat ze zou kunnen vergaan en oplossen in de natuur.

Tijdens haar korte leven in de residentie maakte ze veel vrienden en werden veel mensen door haar geraakt. Ook ik raakte gehecht aan haar. Dus nam ik haar mee naar huis. Soms nam ik haar mee naar plaatsen waar ik was. Ik moet haar beschermen tegen de regen, of ik moet haar in droge ruimtes houden. Ze blijft het grootste deel van de tijd stil, maar ze krijgt leven door de aandacht die ze verzamelt.

Ze is een herinnering, maar ze vertegenwoordigt ook de herinneringen van andere mensen aan hun eigen honden uit hun kindertijd. Mensen reageren op haar alsof het een echte hond is. Ik weet dat door de geluiden die ze maken, om de overdaad aan innemendheid en genegenheid die ze voelen te uiten. Ik ben benieuwd hoe lang ze zal leven (of hoe lang een zoutdeegsculptuur leeft).