Stock Américain I

Hoffius ziet ze helemaal voor zich: de Vlaamse kindjes hossend door de weiden, de al even Vlaamse deerne met strohoed en de niet minder Vlaamse senioren in de bossen. Maar wanneer hij de campagnebeelden van Vlaams Belang wat aandachtiger bekijkt, bekruipt hem een gevoel van cognitieve dissonantie. ‘Plots besef je dat je die goedgemutste grijsaard in groene regenjack al eerder gezien hebt – in een advertentie voor prostaatkankerscreenings.’

Het staat als een paal boven water dat Vlaams Belang de voorkeur geeft aan alles wat ‘volkseigen’ is. Je zou dus ook denken dat de partij alles inzet op ‘KoopLokaal’ (zo luidde althans een VB-campagne tijdens de coronacrisis). Nee, een Vlaams Belanger zou nooit iets bij de Chinese marchandeurs van Alibaba bestellen. Op 31 mei 2024 bracht Vlaams Belang Hasselt daarom nog ‘een hartverwarmend bezoek aan onze lokale ondernemers’ met de boodschap ‘niet te vergeten: lokale producten en diensten zijn vaak van topkwaliteit’.

Vaak, maar duidelijk niet altijd. Want als het op grafisch ontwerp en fotografie aankomt, ben je blijkbaar beter af met producten van wat goedkopere makelij. Niets beter dan de grabbelbakken in de Stock Américain, met random shit zonder determineerbare oorsprong.

Als je de kiezer maar blijft bestoken met de slogan ‘Vlaanderen weer van ons’, mag die toch verwachten dat de bijbehorende beelden dat ideaaltypische Vlaanderen illustreren. Wat zien we fatamorganagewijs voor ons zwemelen? We zien twee Vlaamse bejaarde vrouwen (idealiter bevriend, niet verliefd), dollend in de bossen van Vlaanderen. We zien drie blije kinderen, hossend door de heide – vanzelfsprekend met een parking nabij. We zien een Vlaamse deerne met strohoed, pootjebadend aan de Vlaamse kust. We zien een blinkende inboorling, gebaard door een Vlaamse moeder (idealiter onder de dertig jaar oud), en we denken: Ja, dat is ‘een Vlaanderen waar ONZE kinderen en kleinkinderen veilig en in alle vrijheid kunnen opgroeien’! (‘Veilig’ snappen we in het geval van een doos, ‘in alle vrijheid’ iets minder.) Kortom, we denken: Ja… ja… ja!!! Dit is het, dit is het Vlaanderen zoals wij dat terug willen.

Mis poes, de V van Vlaanderen is kennelijk ook de V van Vals en Verraad. Want wat we echt zien is ‘Aînés prenant un selfie’, ‘l’aventure émouvante de bébé’, ‘Portrait de femme plage’. We zien dus van alles en nog wat behalve ‘ons’. Je zou op zijn minst verwachten dat hét toonbeeld van de VB-campagne, de moeder en het kind die zorgeloosheid en gelukzaligheid verzinnebeelden, échte Vlaamse specimens zijn, maar zelfs dat is ons niet gegund. Nee, Vlaams Belang heeft het ideale Vlaanderen gevonden in ‘Mother, child, and happy piggyback in summer’. Die vermeende Vlamingen zijn ook boegbeelden voor een ‘Emergency Eye Care’-behandeling, een donorspermabestelprocedure en een antidepressivum. En plots besef je dat je die goedgemutste grijsaard in groene regenjack ook al eerder gezien had – in een advertentie voor prostaatkankerscreenings.

Maar wacht. Dat ene bejaarde koppel in die Vlaamse rotmiezer aan ’t water, dat zijn ze, dat kan niet anders: ‘onze mensen’! Daar zijn ze eindelijk, aan ’t Scheldewater: Simonneke en Frank! Zelfs Google Reverse Image Search zegt ons: dit is een pièce unique. Zou Vlaams Belang dan toch een Vlaamse fotograaf in dienst genomen hebben? Reclamecampagnes voor nekverwarmingskussens en assistentiewoningformules stellen ons echter voor een dilemma: ofwel zijn Simonneke en Frank niet zomaar ‘gewone Vlamingen’, maar een internationaal gewild modellenkoppel, een exportproduct waar we trots op kunnen zijn; ofwel zijn Simonneke en Frank gewoon Susan en Jack – weliswaar wit, maar niet geheel ‘rasecht’.

De slagzin ‘Eerst onze mensen, altijd en overal’ blijkt dan toch niet zo onvoorwaardelijk. Maar dat onze mensen eigenlijk van overal komen, dat is meteen ook duidelijk geworden.