Na de moord op Palestijnse journaliste: waar blijft de actie?

Waarom kon Rusland wél uit het Eurovisiefestival worden gekieperd en Israël niet? Na de moord op de journaliste Shireen Abu Akleh vraagt choreograaf Alain Platel zich af wanneer de verontwaardiging eindelijk wordt omgezet in actie.

Terwijl men zich in heel West-Europa terecht nerveus maakt omtrent de oorlog in Oekraïne en er verder ook alles aan wordt gedaan om via allerhande wegen steun te bieden aan het geteisterde volk daar, gaat het moorden in Israël en de bezette gebieden gewoon verder. Alledaagse kost.

Vervelend wel dat de finale van het Eurovisiesongfestival samenviel met de begrafenis van Shireen Abu Akleh in Jeruzalem. Shireen Abu Akleh was een Palestijnse journaliste die meer dan 25 jaar lang voor Al Jazeera verslag deed over het dagelijks geweld in de bezette gebieden. Zij was ondertussen de stem geworden van élke Palestijn.

Volgens zijn directeur kon het Eurovisie-songfestival zich moeilijk bezighouden met incidenten in élke lidstaat.

De koelbloedige moord op Shireen, op 11 mei door Israëlische snipers, was op zich blijkbaar niet genoeg. De Israëlische veiligheidstroepen hadden er ook geen enkel probleem mee om de rouwstoet van familieleden en vrienden die de kist van Shireen te voet van het mortuarium naar de kerk in Jeruzalem wilden begeleiden, uit elkaar te kloppen. De live beelden waren stuitend.

Aan Jean Philip De Tender – een of andere breed glimlachende directeur van het geweldig apolitieke Eurovisiesongfestival – werd in De Zevende Dag van 15 mei gevraagd waarom Rusland wél uit dat festival kon worden gekieperd en Israël niet. Daarop antwoordde hij laconiek dat het festival zich moeilijk kon bezig houden met incidenten in élk van de lidstaten…

Nochtans wordt Israël door de Human Rights Watch Organisation – nota bene in een onderbouwd dossier van meer dan 200 pagina’s vol bewijzen – overduidelijk als een apartheidsregime omschreven. Het valt dus niet meer te ontkennen dat de incidenten in Israël en de bezette gebieden een decennialange reeks zijn van gewelddadige acties en tegenreacties als gevolg van de militaire bezetting van de Palestijnse gebieden en de agressieve onderdrukking van de Palestijnse bewoners.

Shireen staat voor de talloze slachtoffers die in Israël en de bezette gebieden de voorbije jaren zijn gevallen als gevolg van het meedogenloze en gewelddadige Israëlische apartheidsregime, zonder dat daar in de Westerse media veel ruchtbaarheid aan wordt gegeven. Meer nog: in vele Westerse landen wordt onder druk van Israël hard gewerkt aan het illegaal én strafbaar maken van een organisatie als BDS (Boycot, Divestment, Sanctions), een internationale en geweldloze beweging van voornamelijk academici en geëngageerde burgers, die pleit voor de boycot van dat Israëlische apartheidsregime.

Wanneer reageert de internationale gemeenschap eindelijk met actie?

Ik vraag mij af hoe iemand die de beelden en getuigenissen van de moord op Shireen en het uit elkaar slaan van de rouwstoet heeft gezien en gehoord, nog naar zichzelf in de spiegel kan kijken en zonder blozen en verpinken kan beweren dat Israël het absolute alleenrecht heeft zichzelf te verdedigen?

Wanneer reageert de internationale gemeenschap eindelijk met actie in plaats van enkel die gemakkelijke verontwaardiging? Actie om Israël aansprakelijk te stellen en verantwoording te laten afleggen voor de dood van de journaliste, actie om Israël niet te laten dicteren wie de Westbank binnen mag en wie niet, actie om dit onmenselijke regime een halt toe te roepen.