Liefste Charlie

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. Deze week brengt Heleen Debeuckelaere een laatste saluut aan Charlie Magazine, dat na vijf jaar spijtig de boeken moet sluiten.

Liefste Charlie, Jozefien, Soe, Selma, Renaldi, Dalilla, Wim,

En de vele anderen van de redactie die ik nooit heb mogen ontmoeten,

Net in de ‘Warmste Week’ staan de kranten bol van het nieuws dat jullie ermee stoppen. Terwijl we platgeslagen worden met een uitgewrongen alom aanwezige succesformule van éénmalige liefdadigheid moeten we een van de eerste slachtoffers van het koude media- en cultuurbeleid van onze politiek verkozenen betreuren. Op zijn zachtst gezegd spijtig nieuws.

Jullie brachten onderwerpen naar boven waar vele redacties maar van konden dromen

In een Vlaams medialandschap waar de grote spelers verdacht veel op elkaar lijken brachten jullie vaak een andere insteek. Ik schrijf natuurlijk voor mijn eigen winkel, want ik mocht tot twee keer toe op jullie platform verschijnen: één keer als schrijfster, een keer in een interview. Jullie brachten onderwerpen naar boven waar vele redacties maar van konden dromen, om vervolgens door diezelfde redacties haast woord voor woord zonder krediet te worden overgenomen.

Het talent dat jullie in huis haalden en hebben gevoed komt er wel, of is er al (waar die ‘er’ ook mag liggen). Om het met de woorden van vroeger redactielid Dalilla Hermans te zeggen: “Zonder Jozefien hadden jullie Dalilla waarschijnlijk niet leren kennen”. Maar wat met het talent dat er nog moet komen?

Natuurlijk bestaan er organisaties zoals Stampmedia, maar de mensen die daar een traject hebben doorlopen moeten daarna ook werk vinden. En wie al eens op eender welke redactie is binnengelopen, kan getuigen dat die er heel anders uitziet dan de jouwe.

Gisteren nog kreeg ik een wanhoopsberichtje van een vriendin. Of ik niet iemand kende die geen copy paste van Ivan De Vadder is, zodat ze die ook kon aandragen voor een job in media. Ik ben zelf ook al eens die ‘andere visie’ op een redactie geweest. Het is maar de vraag of ze net zo zullen worden gevoed zoals bij jou, of die ‘nieuwe visie’ er niet langzaam uit gestampt wordt. Zonder broedplaatsen van talent, waar mensen overigens correct vergoed worden, zie ik die poel van talent steeds sneller uitdrogen.

Jullie hoefden niet altijd alles voor iedereen te zijn, maar hadden voor iedereen iets in huis.

Ik ga geen afscheidsrede voor jullie schrijven, want dat kunnen jullie zelf vele malen beter. Er staat er overigens al eentje te lezen op de Charlie-website. Een analyse van hoe dit kon gebeuren en welke beslissingen het zover hebben laten komen, laat ik aan jullie andere lotgenoten in klein medialand. Maar als journaliste en schrijfster wil ik jullie heengaan toch een beetje betreuren. Want niet alleen bracht Charlie een andere wind, Charlie had ook nog zoveel meer kunnen worden.

Jullie hoefden niet altijd alles voor iedereen te zijn, maar hadden voor iedereen iets in huis. Jullie staken zich nooit weg achter gangbare formules of wijsheden, maar stonden voor openheid en eerlijkheid, geen valse objectiviteit maar een heerlijk eerlijk scala aan subjectiviteit. Weinig formeel en institutioneel, in de plaats daarvan altijd vertrekkende vanuit de mensen die voor jullie stonden.

Met jullie gaat ook de hoop op innovatie en pluraliteit in ons medialandschap heen, dat kan je enkel als een verlies zien.

Het ga je goed,

Heleen

---