'Dit is een noodkreet': cultuurwerkers wachten al maanden op uitkering

In juli keurde de Vlaamse regering steunmaatregelen goed voor de kwetsbaarsten in de cultuursector. Maar in de praktijk wachten sommigen al maanden op hun uitkering. Onderbemande hulpdiensten sturen hen van het kastje naar de muur, weten geen raad met hun statuten of zijn onbereikbaar. De menselijke slachtoffers van dit kafkaëske drama verheffen nu hun stem. 'Niemand bekommert zich om de kern van de zaak: de puinhoop bij de uitbetalingsinstellingen.'

Dit is een vuurpijl, een S.O.S, een noodkreet.

Zoals u weet, zijn de huidige (tijdelijke) werkloosheidscijfers hallucinant. Veel mensen moeten door de coronacrisis hun arbeid staken, 20.000 onder hen moeten zich beroepen op een (tijdelijke) werkloosheidsuitkering. Het is bekend dat het aanvragen van een uitkering een bumpy ride is, maar wat nu gebeurt, tart alle verbeelding.

Ik richt mij in deze brief tot de beleidsmakers die een geflopt systeem niet bij de hoorns vatten, een systeem dat als een wilde stier onherroepelijk willekeurige slachtoffers maakt. In naam van iedereen die ligt te bloeden in die arena called: hulpkas, called: ACV, called: ABVV.

Allemaal leven we al maanden met de angst voor het fatale bankroet.

Ik wacht al 230 dagen op een uitkering die mij rechtmatig toebehoort, terwijl ik netjes mijn sociale bijdragen betaal. Maar ik ben niet alleen. Bij de ondertekenaars van deze brief overleeft iemand op rijstwafels, slaapt iemand op de bank van een vriend, leeft iemand van haar spaarrekening en is iemand anders überhaupt te bang om aan een aanvraagprocedure te beginnen. Allemaal leven we al maanden met de angst voor het fatale bankroet.

Hoe dat komt? De instanties die bedoeld zijn om perspectief te bieden, zijn onbereikbaar. Alle hulpverlening, elk aanspreekpunt lijkt verdwenen te zijn. Er worden medailles opgespeld voor diegenen die extra steunmaatregelen uitdelen en applausjes voor de gulheid van de overheid om zwakkere groepen op de rails te krijgen. Fuck off.

Documenten raken zoek. Uit onwetendheid wordt elk moeilijk dossier aan de kant geschoven.

Niemand lijkt zich te bekommeren om de kern van de zaak: die kolossale puinhoop bij de uitbetalingsinstellingen. Zij zijn onderbemand en incapabel om goed werk te verrichten. Hun werkwijze is hopeloos verouderd. En dus wordt er een miscommunicatie van jewelste gevoerd: kantoren zijn gesloten, telefoonlijnen liggen plat, mailverkeer en post ploeteren met buitengewone achterstanden. Dit zaakje stinkt naar Kafka. Documenten raken zoek. Uit onwetendheid wordt elk moeilijk dossier aan de kant geschoven.

Dat is precies wat ons nu samenbrengt: onwetendheid. Wij zijn gedeclasseerd, ergens op een hoop gegooid, een moeilijk geval. Ondertussen worden we richting de afgrond geduwd door die ‘hulporganisaties’ zélf. Die plekken zijn bedacht om een veerkrachtig vangnet te zijn, toch? Om die vreselijke vrije val te breken en de shit, de armoede, de depressie te vermijden. Realiteit is: een verouderd doorgezakt net met hardnekkig grote mazen en knopen.

Dat dit alles in handen ligt van beleidsmakers op hoog niveau, is misselijkmakend. Beste beleidsmakers, in die kantoren huilt een baby op de arm van een moeder. In die kantoren wordt gekrijst, met vuisten op de tafel geslagen, mensen gaan naar buiten met dikke tranen en rode ogen, hangende schouders en furieuze koppen. Logisch, want onze levens worden er bepaald.

Samen met duizenden anderen kijk ik toe hoe alles waar wij nu recht op hebben ons wordt ontzegd.

Ik kan nog begrip opbrengen voor de werknemers die de boel proberen te redden, die in de korte tijd van ons gesprek een blijk van empathie tonen. (Begrip en empathie zijn trouwens vreemde termen geworden, tegenwoordig communiceren we via contactformulieren, C3’s, C1’s en C54’s en telefonische afspraken met tijdslimieten.)

Het fundamentele probleem ligt al jaren in de werking van de organisaties. In een nationale crisis zoals deze wordt dat pijnlijk duidelijk. Ik ben jong, mijn leven en carrière liggen voor mijn voeten, maar er zijn ook gezinnen, eenzame mensen, verlorenen, onwetenden. Voor elk van ons eis ik onmiddellijke hulp, respect en financiële steun. Onze dossiers zijn in orde. En zo niet, bied ons dan expertise. Samen met duizenden anderen kijk ik toe hoe alles waar wij nu recht op hebben ons wordt ontzegd. Dat enkel en alleen door het falen van een bureaucratie en een rotte, ontmenselijkte politiek. Give us the light back.

Ik deed een oproep via Facebook en kreeg verschillende getuigenissen van mensen uit het culturele landschap en daarbuiten die lijden onder dit beleid. Ik bundelde de klachten en daarmee ook de krachten. Ik wil deze verhalen in de eerste plaats met de pers delen om de politieke druk op te voeren, het is een van onze laatste opties om gehoord te worden. Ten tweede om nog meer stemmen en verhalen los te weken en op z’n minst steun te vinden bij elkaar. Er wachten nog duizenden hallucinante getuigenissen, ook ver buiten deze mondige cultuursector.

Met moegestreden groeten, maar met hoop,

Benjamin Abel Meirhaeghe, regisseur & performer Wacht al 7 maanden op uitkering, foutieve behandeling van dossier en slordigheden bij HVW Brussel

Ondertekend door:

Inca Garnica, beeldend kunstenaar, leerkracht & kersverse moeder Wacht al 7 maanden op uitkering bij HWV Brussel

Lies Van Loock, podiumtechnicus Wacht al 7 maanden op uitkering, informatie blijkt extreem moeilijk te verkrijgen bij ABVV Antwerpen

Hendrik Van Doorn, acteur, danser & beeldend kunstenaar Combinatie van technische werkloosheid en volledige werkloosheid, hulp wordt al 7 maanden geweigerd bij ABVV Gent en RVA

Marthe Lengeler, beeldend kunstenaar & kapper Zocht toenadering tot ACLVB en BVV Brussel: geen gehoor. Situatie is erbarmelijk

Lies Vandamme, illustratrice & leerkracht Verkeerde verwerking van dossier bij ACV Gent, verkeerde informatie, wacht al maanden op uitkering

Yoran Cambier, freelance technicus Verkeerde informatie en geen gehoor bij ACV Gent

Zaza Dupont, scenograaf & werkzaam in matrassenwinkel Geen gehoor bij HVW Antwerpen

Lena Vangoethem, horecamedewerker Aangesloten bij ABVV sinds tweede lockdown, sindsdien geen gehoor en geen perspectief

Eva Desmaele, horecabediende & nagelstyliste Wacht op betaling, na maanden geen gehoor bij HWV Gent

Charlotte de Waegenaere, horecamedewerker Geen gehoor bij ABVV en HWV Antwerpen

Eline Kuppens, actrice Overleeft al drie maanden van 300 euro/maand, geen gehoor bij vakbond ACV

Maya Strobbe, grafisch ontwerper Al 8 maanden in afwachting uitkering, geen gehoor en foutieve informatie

Jozefien Mombaerts, performer & moeder HVW onbereikbaar, papieren uit haar dossier gingen verloren, geen gehoor

(Er is een grote groep mensen die niet met een klacht in de openbaarheid wil treden uit angst voor repercussies van hun uitbetalingsinstellingen. Het gaat hierbij vooral over artiesten die aangesloten zijn bij een vakbond.)