Cross Critique: een poging tot nieuwe kunstkritiek

Vijf dagen lang resideerde rekto:verso op het lopende Kunstenfestivaldesarts, om daar met 12 internationale critici, videasten en sound artists de klassieke vormen van de kunstkritiek heruit te vinden. Of we daarin geslaagd zijn, mag u zelf bepalen. Vergeet die droge zwarte lettertjes op wit papier en dompel je onder in onze bezwerende longreads en podcasts over La Plaza van El Conde de Torrefiel en La Reprise van Milo Rau…

‘Cross Critique’, zo heet het jaarlijkse labo van rekto:verso op het Kunstenfestivaldesarts, in samenwerking met Domein voor Kunstkritiek en Institute of Network Cultures.

Een jaar na de eerste editie in 2017 pikten we tussen 5 en 9 mei opnieuw verschillende voorstellingen mee, om ons daarna in de Beursschouwburg op te sluiten met elkaar en onze indrukken en reflecties over wat we zagen, inclusief twee ervaren coaches, Pieter Blomme en Dries Rombouts. Inzet: pas weer buitenkomen met alternatieve vormen van kunstkritiek, digital proof.

Tekst, beeld en geluid

Waarom? Omdat er wel een goeie reden zal zijn waarom de kunstkritiek na 200 jaar blijft zweren bij dezelfde tekstuele vorm (papier is goedkoop én laat complexiteit toe), maar omdat wij weigeren om die als enige optie te zien. In tijden waarin internet en sociale media zoveel nieuwe mogelijkheden bieden en de grenzen van de communicatie voortdurend verleggen, experimenteren we graag met nieuwe mogelijke relaties tussen tekst, beeld en geluid.

Dat deden we niet alleen, maar met 12 freelancers en vertegenwoordigers van andere culturele websites en Europese initiatieven inzake kunstkritiek of publieksbemiddeling:

• Rosa Ronsdorf & Alexandra Duvekot van soundcollectief Meduse MagiQ, voor het Nederlandse online kunstmagazine Mr. Motley
• Jozien Wijkhuijs & Paula Lina, audiomakers van het Nederlandse online tijdschrift voor kunst, literatuur en journalistiek Hard//hoofd
• Gilles Michiels, theatercriticus voor De Standaard en lid van De Zendelingen, Belgisch uitzendbureau voor kritiek
• Axel Andersson, criticus van het Zweedse ‘kritieklabo’ Kritiklabbet
• Camilla Caré, freelance curator (IT)
• Alda Snopek, video artist (B)
• Beatrice Puijk, visual artist (B)
• Jorne Vriens, freelance critic (NL)
• Wouter Hillaert & Johannes De Breuker, rekto:verso

Wie weet komt er ooit een structureel initiatief van… Mensen met ervaring of interesse in dit soort digitale vormen van kritiek, mogen zich altijd aanmelden op info@rektoverso.be.

Waar zijn we toe gekomen?

Onderstaande resultaten zijn vervaardigd op twee dagen en blijven we zelf als een experimentele ruimte zien, maar we delen graag het plezier dat we erin gevonden hebben om ze te maken. Op naar meer... Klik hieronder de afbeeldingen aan en bekijk onze creaties in hun passende digitale bedje.

1) Een huis met vele kamers voor La Plaza (ENG+NL)

In La Plaza van het Spaanse duo El Conde de Torrefiel lazen Axel Andersson, Alda Snopek, Beatrice Puijk, Rosa Ronsdorf & Alexandra Duvekot en Jozien Wijkhuijs & Jorne Vriens een even existentiële als ontroerende reflectie over de verhouding tussen publieke en private ruimte in de moderne grootstad, wat ook hun eigen geesten inspireerde om vooral de ervaring van de voorstelling te vertalen in een hotel met vele kamers. Herbeleef de voorstelling hier, door de juiste vensters aan te klikken.

2) Een split-kritiek over vier KFDA-voorstellingen tegelijk (ENG)

Camilla Caré doet je met je cursor kiezen tussen twee aanvullende perspectieven op La Plaza van El Conde de Torrefiel, Dying on stage van Christodoulos Panayiotou, Paradise Now van Michiel Vandevelde en One or several tigers van Ho Tzu Nyen. De kunstkritiek van de toekomst is allesbehalve één monoloog.

3) Een tragisch keuzemenu voor La Reprise (ENG+NL)

Wouter Hillaert zet over de nieuwste tragedie van Milo Rau een boompje op met vele vertakkingen, over de kunst van de tragedie en de valkuil van keuzes maken. Don’t get trapped (but sure you will…) Daar draait elke tragedie nu eenmaal om…

Find the English version here

4) La Plaza: een unieke, onherhaalbare gebeurtenis (NL)

Ook Gilles Michiels liet zich door El Conde de Torrefiel verleiden om met zijn persoonlijke reflectie over hun voorstelling van een lange muur van anonieme flatgebouwen af te glijden. 'De wereld is een landschap, een dood beeld dat hem niet toebehoort.' Scroll rustig mee.

---