Siskiyou: 'Where Does That Leave Me'

Songs die puur technisch erg simpel of bijna saai zijn, hebben soms toch het grootst mogelijke effect op lijf en leden. Siskiyou is zo’n band die van dat soort nummer zijn handelsmerk heeft gemaakt. In ‘Where Does That Leave Me’, het tweede nummer van hun nieuwe plaat, doen ze alweer grootse dingen in mineur.

Driehonderdvijftig inwoners telt het onooglijke dorpje Mara. Het was daar, in dat godvergeten plekje in het uiterste westen van Canada dat Colin Huebert besliste om een aantal nieuwe songs op te nemen voor Siskiyou, een project dat hij had opgestart toen hij nog drumde bij de Great Lake Swimmers. In Erik Arnesen, banjo-man van die band, had Huebert kort voordien de kompaan gevonden die hij zocht om tussen het touren met de Great Lake Swimmers wat eigen nummers uit te werken.

Terwijl ze op hun eerste, titelloze plaat (2010) nog vooral met hun tweeën speelden, sloten Peter Carruthers en Shaunn Watt zich voor Keep Away the Dead (2011) als volwaardige bandleden bij hen aan. Op de foto van hun vieren die op de website van Siskiyou prijkt, zien ze eruit zoals de muziek die ze maken: zachtaardig, rustig, warm en beleefd, maar voor een avondje lol moet je bij de buren zijn – die hebben een schaap dat op twee poten lopen kan.

Het geluid van Siskiyou is dat van een smeltende marshmellow op een knetterend kampvuur: het sist lekker weg, maar soms gaat het stinken. Huebert zingt met een dichtgeknepen keel, meestal verlegen en fluisterend, soms bitter en een beetje boos. Zijn timbre doet vaak denken aan dat van zijn landgenoot Neil Young, van wie op de nieuwe plaat trouwens een nummer wordt gecoverd (‘Revolution Blues’). Een strofe uit dat nummer geeft de sfeer van de plaat perfect weer: ‘Well, it’s so good to be here / asleep on your lawn. / Remember your guard dog? / Well, I’m afraid that he’s gone’.

Het is die dualiteit die de hele plaat samenvat: met zijn warme harmonieën en rustige ritmes werkt ze perfect als achtergrond voor een avondje raclette, maar ondertussen vindt Huebert alles ‘So cold’, mijmert hij over een ‘Fiery death’ en wil hij misschien wel ‘Dead right now’. Doordat voor ‘Keep Away the Dead’ twee extra muzikanten werden opgetrommeld, klinkt de nieuwe plaat wat voller dan de eerste. Dat betekent niet dat ze ook harmonieuzer klinkt, integendeel. In nogal wat nieuwe nummers klinken de dissonante tonen prominenter door dan op de debuutplaat, een en ander rammelt al wat harder en Huebert zingt soms opzettelijk een beetje vals om een bepaald effect van spot of ontgoocheling op te zoeken.

Het tweede nummer van het nieuwe album had evenwel ook perfect op Siskiyou’s debuut kunnen staan. Met een minimum aan kracht of inspanning doet ‘Where Does That Leave Me’ waar Siskiyou best in is: droefenis verpakken als volmaakte schoonheid. Aan het woord is een teleurgestelde, twijfelende en worstelende Huebert, die eens rond zich heeft gekeken en vaststelt dat iedereen rondom hem rijk is geworden, een gezin heeft gesticht of een bevlogen young professional is geworden. Maar als dat je allemaal niet is overkomen, waar sta je dan?

‘WHERE DOES THAT LEAVE ME’, PER SECONDE WIJZER

Siskiyou - Where Does That Leave Me. Meer rekto:verso-audio op onze Soundcloud-pagina

0’00”: Ik hoor krekels in de verte. Of zijn het rinkelende belletjes? Het komt alleszins dichter, en het wordt definitely luider.

0’16”: Is dat ... de kerstman? Hoor ik de slee van de kerstman?

0’21”: Het is de kerstman! En hij komt naar mij toe! Ik ben zo gelukkig!

0’29”: Een kabbelend gitaartje loodst zichzelf tussen de rinkelende belletjes.

0’36”: De gitaar wringt zich steeds meer op de voorgrond. Dit podium geeft ze niet meer af.

0’45”: We horen alleen nog de gitaar. Tot zover de belletjes, tot zover de illusie dat het een gelukkige, warme kerst zou worden. Het wordt plots weer ijskoud as usual in dit grote Canadese bos.

0’50”: ‘I don’t have no money’, zucht Huebert. ‘Damn. I don’t have a soul’. Huebert klinkt moe en teleurgesteld, beschaamd en op. Deze Kerstmis suckt, en het komt niet meer goed.

1’02”: ‘Where does that leave me now?’, vraagt Huebert zich af. ‘Ach, money’, denk je, en je wilt bijna iets zeggen dat hem kan troosten, maar Huebert verwacht geen antwoord. De vraag stellen is ze beantwoorden.

1’11”: De gitaar wordt iets zenuwachtiger. Het is bijna onhoorbaar, maar het ritme gaat een flintertje sneller.

1’17”: ‘I don’t have no children / never had a wife’. Je zult het altijd zien: van het een komt het ander. Geen kinderen hebben klinkt voor sommigen wellicht al erg, maar als je als man zelfs geen wife hebt, dan scheelt er iets met je. Deze mens zit diep in de problemen.

1’30”: ‘Where does that leave me now?’ (2x). Zat je tegenover hem, je had al lang niet meer de neiging om hem van antwoord te dienen. Deze man moet gewoon eens zijn verhaal kunnen doen.

1’39: ‘Ooh-hoo-hoo... hoo’. Er valt niet veel meer te zeggen. Je ziet Huebert in zijn blokhut zitten en krijgt even de tijd om het allemaal te laten inwerken. Je kunt alleen nog naar je eigen schoenen staren.

1’49: Nog meer Ooh-hoo’s. Menige stronk hout is al in dit vuurtje opgegaan.

2’04”: ‘Ah-hah-hah’. Als een kerkkoor laat Siskiyou de basten nu harmonieus samen galmen. Zo werd het toch nog Kerstmis.

2’16”: Bij het begin van de nieuwe strofe valt de drum geruisloos in. In combinatie met de doortokkelende gitaar klinkt het instrumentale deel van dit nummer daardoor even als ‘I’m on fire’ van Bruce Springsteen. Daarin is bepaald geen winnaar aan het woord. Hier trouwens ook niet: ‘I don’t have no vision / Never heard a voice / Where does that leave me now?’(2x).

2’44”: ‘I don’t have no lessons / Because I’ve had no choice / Where does that leave me now?’(2x). Na de eerste regel van deze strofe sluipt een elektrische gitaar binnen; de verre hoorn van een aanmerende boot.

3’06”: De elektrische gitaar neemt even de bovenhand en zet de finale in.

3’12”: Een voor een worden alle schuifjes van het mengpaneel nu geopend. In een paar golven vallen hierna alle instrumenten die nog in de kamer te vinden waren even in. Of je het wilt of niet, je adem zal binnen enkele seconden met die golven gelijk gaan lopen.

3’37”: Strijkers, daar zijn de strijkers. Aan deze plaat is zoveel meer gewerkt dan men ons wil laten geloven.

3’46”: Santa’s slee komt nog even met al zijn belletjes voorbij. Niet alles is vergeefs geweest.

3’59”: De drum, intussen goed op dreef gekomen, slaat zijn laatste slag. Een scherpe slotnoot wordt ingezet; een ril over je rug.

4’05”: Fade to black. Exit Siskiyou – exit you.

Siskiyou speelt op 15 november in Amsterdam (Paradiso), op 16 november in Utrecht (dB’s) en op 26 november in Brussel (Botanique). Keep away the Dead verscheen bij Constellation Records.

In elk nummer dissecteren we een recente song. Muziekkritiek op de vierkante millimeter.

Bert Van Raemdonck is redacteur van rekto:verso.