Netwerkman meets Günter Walraff

Door op Tue Oct 16 2007 16:34:06 GMT+0000

Ook ik heb mij recent een tijdje gemist. Maar ik heb een uitleg: ik was onder cuver, met de sterren. Naar het voorbeeld van mijn voorbeeld, het bekende kopstuk Günter Wallraff, die men zeker kent van zijn onherkenbare, erg onthullende vermommingen als Turkse gastarbeider of riooljournalist, ben ik een jaar lang op de boer gaan trekken doorheen die kleine wereld waar iedereen 'ons' kent, inclusief tot in Mekka. Gewapend met mijn ogenschijnlijk ontwapenende, maar penetrerende blik en altijd goedgemutst met een portie gezond verstand, kon ik met succes mijn neus in zaken steken die het daglicht normaal niet zien. Vaak met hallucinerende resultaten. Zo rook ik als eerste onraad in de (overigens positieve) plas van Tom Boonen, volgens de betere bronnen bekend als deknaam van de zwaar ten val gekomen god Francesco del Pantalone, door als persfiguur onder een hoedje te spelen met de inspecteurs van de dopingbrigade die men geregeld ziet vliegen. Exit Boonen, dus - al had ik het niet zo bedoeld, want zodra de plas was uitgelekt in de media, las ik dat het gerecht nu zijn werk zal moeten doen. Men kan dus maar beter oppassen als men eens een lijntje uitwerpt.

Al is het bestaan onder cuver op zich best eenvoudig. Het komt er alleen op aan om te doen alsof men altijd thuis is — het tegendeel valt overal op. Zoals die keer dat ik een 'thé dansant' bijwoonde van Blood and Honour Vlaanderen, kortweg: BHV, een groepje intussen gesplitste rand-debielen.

Ik ging zo op in het spel dat ik het gevoel had over de grens te gaan. En dat is ook absoluut nodig indien men er als ondercuver-journalist met een vlag en wimpels bovenuit wil steken, getuige ook mijn zeer onopgemerkte verschijning tijdens een optocht van het Taal Aktie Comité jongstleden, een fraai staal van wat ik zoal in mijn mars heb. Het heeft mij enige vrienden opgeleverd waarmee ik blijvend in contact sta. En dat is uiteindelijk hetgeen waarvoor we het werkelijk dagelijks doen, hoe moeilijk intiem contact soms te verenigen is met het eenzame en harde bestaan 'onder cuver', zelfs al heeft men er dan een handje voor weg. Daarom ook dat ik beslist heb om mij te veruiten. Het is tijd om mij kenbaar te maken. Of toch: om het resultaat te tonen van een jaar onder cuver.

De zomerse spel-opdracht is: zoek mij te vinden, genre: Wally. Wie de figuur raadt die ik verberg op de vorige affiche van de boekenbeurs, ontvangt persoonlijk een 'netwerkman'-button van mij. Wie de naam kan geven van de dame naar de hand van wie Bert Anciaux het kon schudden, krijgt er twee, één in elke tepel, plus een gezellig dinertje met mijzelf, in een romantisch oord …in Azië, tenzij u toch een man bent. In dat laatste geval is deelname aan de wedstrijd minder noodzakelijk.

Alle antwoorden zijn welkom op: netwerkman@hotmail.com. Ik kan mij al niet meer ophouden.