Drie minuten blanco

.

Nee, de leegte hierboven is geen drukfout. Het is een druktefout. We kunnen niet meer omgaan met lege ruimte, laat staan met ongebruikte tijd. Daarom hebben we die linkerpagina even uitgeteld: had ze vol gestaan, dan had je er precies drie minuten van je lezen, drie minuten van je leven aan gegeven.

Tijd gewonnen, denk je dan? Denk je dat? Denk jij zo? Ja, zo denken we allemaal. Door de drukte, de overdaad, het kabaal is dat ons denken geworden. Dat alles doorlopend gebruikt moet worden. Dat alles doorlopend vol moet zitten. De agenda met daden, de plank met boeken, het rapport met punten, de oren met muziek. Schallen doet het leven, of het doet niets.

Eén minuut stilte is een cliché.

Twee minuten stilte een ontwenning.

En drie minuten stilte?

Een revelatie.

Voor wie die openbaring niet aankan, is er nog altijd ons themadossier. Vijftig pagina’s, honderdvijftig minuten, tweeënhalf uur over iets ongehoords in de volheid van onze levens: de stilte.

‘It could be argued’, schreef Susan Sontag in haar essay The Aesthetics of Silence (1967), ‘that silence is likely to remain a viable notion for modern art and consciousness only if deployed with a considerable, near systematic irony’. Stel je het helse lawaai voor van een wit blad vijftig jaar later: daar zijn we aanbeland, de ironie voorbij, in het oog van een storm. Onzeker of de wind ooit nog gaat liggen.