‘Tenshinhan’ – Robbing Millions

Tenshinhan kan vliegen, zichzelf in vieren splitsen en twee armen uit zijn rug laten groeien. Hij vuurt Dodonpa af, een snelle dodelijke energiestraal. Met een verblindende flits leidt hij tegenstanders af. En nu strooit hij ons met de Brusselse band Robbing Millions ook een flakkerende troep stardust in de ogen.

Bon. Sterrenstof terug uit die ogen. Klaar voor wat opheldering. Tenshinhan is niet alleen de naam van een Dragonball Z-hero. Het is ook de titel van het eerste nummer dat het muzikale vijftal Robbing Millions op de wereld loslaat. Misschien was de mangastrip Dragonball Z wel het favoriete tijdverdrijf van Lucien Fraipont, écriteur-compositeur van de band, toen hij gapend zijn uren sleet op de banken van het muziekconservatorium? De sport der notenneukerij bezorgde hem alvast soepele spieren. Hij gebruikt ze nu bij Robbing Millions vooral om de poppy avonturen uit zijn dagdromen te toondichten. Fraipont is naast een tetten- en kontenman vooral een songman, zie je. A sucker for melodies.

Na wat flings in de jazz-improscene achtte Fraipont de tijd gekomen voor een paar vaste partners in crime: Gaspard Ryelandt (zang en artwork), Léo Dupleix (toetsen), Raphael Desmarets (bas) en Jakob Warmenbol (drums). Samen debuteerden ze in oktober vorig jaar met de EP Ages and Sun. De zes songs op de EP mogen dan wel ontsproten zijn aan Fraiponts fantasie, als band is Robbing Millions een veelpotig creatuur. Warmenbols ritmische gerikketik en zich vergalopperende ritmes verbeelden je de gejaagde polyritmiek van de postmoderne jungle, met de stipte basstoten van Desmarets als polsslag. Fraiponts arpeggio tokkels zijn nu eens de dravende poten van de hellehond, dan weer de fonkels van zonnestralen die over rimpelend water schieten. De fluorescerende partijtjes uit Dupleix’ synths ademen een surreële romantiek. Vocaal stellen Ryelandt en Fraipont zich niet op de voorgrond, maar verweven ze zich licht melancholisch in het weefsel van het klankentapijt.

Robbing Millions is een band met veel technisch vernuft – luister naar de Zappa-progrock-slapstickmomentjes in het nummer ‘Cellophane’ – die zijn verbluffende trucs echter vooral inzet in dienst van de avontuurlijke nummers die Fraipont in dat bruisend Brusselse brein van hem bijeen breit. Nu eens strak en wild door de boxen blazend, dan weer romantisch en psychedelisch dromen wevend. Ze spreken zowel tot mijn muzikantenbrein als mijn meisjeshart.

De EP Ages and Sun is digitaal uit via PIAS. Als opener is ‘Tenshinhan’ het eerste teken van leven van deze nieuwe frisse band. Ik herinner me nog goed het moment dat ik het voor het eerst hoorde. Het ging zo:

0’00”   Hammer on! Er staat iets op til. Vlugge vingers sculpteren het hoofdmotiefje over de gitaarhals heen. Een belofte. Hoopgevend en nerveus. ‘Er was eens …’ Of liever ‘Er zal …’

0’10”   De band valt in op een geruststellende melodie en dan plots een dringender mededeling:

0’11”   ‘You’re gonna catch a cold and get the clue.’ Zei ik niet al dat er iets op til stond? Gezongen op de vlugge vingermelodie van de intro, maar nu met alle paarden die de kar trekken, bestemming onbekend en zonder … (hoe noemt men die vent die de teugels viert?)

0’14”   ‘There’s some work to do, but you’ll get through.’ De stem zingt, maar kondigt vooral aan, zoals de tussenteksten in een stille film.

0’35”   ‘Climb on these dark rocks’ klinkt troostend doch gedecideerd. Het lichte franglais van Fraipont werkt de surreële toets in de hand. Dit is geen docu, we lezen hier de Ilias. Pocketversie.

0’37”   Het thema wordt als intermezzo full on gespeeld. De paarden trekken samen de teugels strak en draven schuimbekkend door de schemering. Natúúrlijk blinkt het maanlicht op hun zwarte vel. Ik geef me even over aan deze archetypische droom, Sigmund.

0’42”   ‘You’ll feel the wind, you’ll breathe the air.’ Zie je wel! Geen ‘er was eens’, maar ‘er zal’. De toekomstige tijd blijft alomtegenwoordig. Mooi dat de lyrics de muzikale suggestie van dit ‘ergens-naar-toe-gaan’ versterken. Ook de zanger blijft klinken als een aankondigend orakel. De Delfische Pythtia. Ze port je aan, voorspelt wat je te wachten staat. De ‘you’, dat ben jij, luisteraar, avonturier in Robbing Millions’ muzikale stream-of-consciousness.

1’00”   ‘The sky is high, the clouds are moving.’ Beweging zit in het DNA van het nummer: van de rechtervoet van de drummer die het basdrumpedaal instampt, tot de linkerhersenhelft van Fraipont waar Broca en Wernicke gedomicilieerd zijn.

1’01”   Luister goed: ‘moving’ klinkt als ‘movie’. Een welkome Freudiaanse lapsus mijnentwege om even te zeggen hoe filmisch Robbing Millions’ muziek wel is. Zowel tekst als muziek prikkelen de visuele cortex. Muzikaal zit het vooral zo vol van spanningsbogen dat ze er zó een cinemadoek mee opspannen. ‘Oh man I need TV when I got T-Rex’, zong mijn favoriete icoon ooit. Who needs a TV when you got Robbing Millions? Dat paste vast niet in het metrum, David?

1’04”   ‘Climb on these dark rocks’: bij de herhaling van dit besluit weet je dat er geen ontsnappen aan is. Beklimmen zal je. En dan komt …

1’08”   … het duizelingwekkende besef. De aanblik van deze dark rocks: tremendum et fascinans. Tegelijk schrikwekkend en fascinerend. Een zappaeske waterval van neerstortende gitaarnoten. Geen stug gestoemel maar een vloeiende tovering uit Fraiponts jazzhanden. U leest het goed, meisjes.

1’28”   Ze gaan ervoor in de derde strofe, vastberadener dan voorheen. ‘You’re almost there, you’d better take care.’

1’55”   Bam. De strijd is gestreden. Een vermoeide maar voldane vette baslaag smeert zich uit als een gestrande vloedgolf van choco.

2’08”   Uit de brokstukken rijst een fladderende gitaartokkel, met de textuur van een flakkerende Monet. Diezelfde textuur knettert op de schijven van het drumstel. Je ontwaakt na een duister avontuur en het prille leven kruipt je opnieuw in het bloed. Deze scape, een heuse catharsis, luidt een nieuwe tijdsrekening in. Eentje zonder dadendrang, waar de seconden trager tikken.

3’11”   Een laatste strofe vertelt zich van onder de dekens. Niets moet meer. Het jachtige riedeltje waar het nummer sidderend mee begon, heeft zijn rol uitgespeeld. De drums schakelen niet meer van draf naar galop. Op zalige halve kracht gaat het paard over naar stap. De ruiter wiebelt passief met de heupen. De tekst herhaalt een reeds vertelde strofe. Het is een herinnering geworden, van een voldane avonturier.

3’39”   ‘Climb on these dark rocks’ klinkt nu als ‘you’ve climbed these dark rocks’. Einde.

Johannes Verschaeve is songwriter en filosoof, en vooral frontman van rockgroep The Van Jets.